IV Rozdział: On(a).

- I jesteś pewna, że wyraził na to zgodę?

- Absolutnie! – krzyk kobiety dobiegł z sąsiedniego pokoju. – Albus zawsze miał do mnie… powiedzmy, pewnego rodzaju słabość.

- Bez szczegółów proszę! – odkrzyknęła dziewczyna. – A co do tego pomysłu, to jak udało ci się tak szybko załatwić wszystkie potrzebne rzeczy?

- Kochana chyba nie myślałaś, że cały ten plan powstał w mojej głowie pod wpływem chwili? - Kpina w głosie kobiety była, aż nadto słyszalna. - Zawsze istniała ewentualność, że coś się może nie udać, bądź mogłaś nie znaleźć listu. Jednak zawsze wierzyłam w twoją inteligencję, dlatego zaczęłam przygotowania parę lat temu.

- I nie bałaś się, że mogę się nie zgodzić na takie coś? Albo przecież dyrektor Hogwartu, ten Dumbledore, w każdej chwili może mnie wydać! Nigdy nie brałaś czegoś takiego pod uwagę? - zapytała blondynka, w tym samym czasie obwiązując swoją klatkę piersiową bandażami. - I jesteś pewna, że to dobry pomysł? Nie jestem do końca przekonana odnośnie tych mugolskich metod. Nie lepiej użyć odpowiednich zaklęć, bądź eliksirów? - zapytała dziewczyna.

Zeszła z podestu, na którym się znajdowała i podeszła do komody. Wzięła do rąk staranie poukładany t-shirt oraz spodnie leżące tuż obok niego na meblu, po czym założyła na siebie obie części garderoby. Ponownie wróciła na podest, aby dokładnie przejrzeć się w lustrze.

- Mogę w końcu wejść? - zapytała kobieta. Jednak zanim Julie wyraziła zgodę, Elizabeth znalazła się już w pokoju.

Mały, niezbyt obszerny pokoik w bardzo jasnym odcieniu fioletu, służył kiedyś za garderobę. Nie posiadał drzwi, jedynie zasłona z wymyślnych koralików, zawieszonych na żyłkach zapewniała prywatność osobie znajdującej się w środku. Od śmierci męża pani Ray nie korzystała z tego pomieszczenia. Stare, suknie i sukienki, niezmiennie wisiały na tych samych wieszakach od parunastu lat. Po środku pokoju znajdowało się ogromne lustro, zajmujące prawie całą ścianę. Na przeciwko był mały podest, na którym w chwili obecnej stała blondwłosa. Służył on jednak parę lat temu w nieco innym celu, był dość wąski, więc gdy Elizabeth stawała na nim, brzegi jej sukni zawsze spływały swobodnie w dół, nie zahaczając o podłogę. Dzięki któremu podczas skracania sukni, bądź zdejmowania miar przez krawcowe, materiał nigdy się nie niszczył.

Kobieta parsknęła śmiechem.

- Wyglądasz cudownie! - klasnęła w dłonie. - Jak dla mnie mogłabyś tak zostać, jednak obawiam się, że wzbudziłabyś nie lada sensację. A tego chyba byśmy nie chciały?

Julie w odpowiedzi jedynie zaklęła pod nosem zirytowana. Postanowiła nie dać się sprowokować, gdyż z góry wiedziała, że tym razem jest to przegrana sprawa. Wolała zignorować docinki babki i skupić się na priorytetach.

- Ciągle nie odpowiedziałaś mi na poprzednie pytania. - Dziewczyna starała nie okazywać, jaki ból sprawia jej Elizabeth, ciągnąc ją za włosy, które następnie zaczęła uplatać wokół jej głowy.

- Albusem się nie martw, to słowny człowiek. Własne życie powierzyłabym w jego ręce. Nie musisz się obawiać, jestem pewna, że otrzymasz od niego dodatkową pomoc. - Na chwilę kobieta umilkła i ze skupionym wyrazem twarzy zaplatała francuza na głowie dziewczyny. Kiedy natomiast jeden niesforny blond włos wymknął się spod kontroli, niwecząc całą fryzuję, kobieta westchnęła zirytowana i zaczęła swoją pracę od początku. - Wiesz... na początku trochę się obawiałam twojej reakcji. Nigdy bym cię do niczego nie zmusiła, jednak nie ukrywam, że jest to jak na razie, najbezpieczniejsze wyjście z sytuacji. Chwilowe oczywiście. - Kiedy była już pewna, że żaden z włosów się nie wywinie, podeszła do szafy z kapeluszami. Jednak nie wyciągnęła z niej żadnego z jej okazałych nakryć głowy. - Julie możesz na chwilę kucnąć?

Dziewczyna wykonała prośbę. Po chwili poczuła jak kobieta zakłada jej ową rzecz na głowie.

- No - powiedziała do siebie, a następnie zwróciła się do Julie: - Mugolskie metody nie zostaną tak szybko wykryte. Gdybyśmy użyły zaklęć bądź eliksirów, łatwo można by było je zneutralizować. A tak, będzie to o wiele trudniejsze. Jedynie wzmocnimy parę rzeczy, jak na przykład twoje nowe włosy, magią. Nie chcesz chyba żeby peruka nagle spadła podczas silniejszego powiewu wiatru?

Następnie wzięła do rąk różdżkę i rzuciła parę najpotrzebniejszych zaklęć.

- Gotowe - powiedziała. - Chcesz się zobaczyć?

Julie nie trzeba było powtarzać tego dwa razy. Zerwała się na proste nogi, a następne spojrzała w lustro.

Oniemiała.

Jej długie blond włosy, zostały ukryte pod peruką. Teraz miała o wiele, wiele krótsze, sterczące na wszystkie strony, brązowe włosy. Kobieca sylwetka przestała istnieć, a jej miejsce zastąpiła płaska klatka piersiowa. Wcięcie w tali również przestało byś widoczne. Na sobie miała granatowy, męski t-shirt, który sprawiał optycznie, że nabierała ciała, dodatkowo miała na sobie proste, jeansowe spodnie, które zostały zaczarowane tak iż właścicielowi dodawały parę centymetrów wzrostu. Dzięki magicznym i mugolskim kosmetykom, babcia Julie sprawiła, że jej twarz już nie była taka delikatna i dziewczęca.

- Wyglądam jak...

- Chłopak?- dokończyła za nią Elizabeth.

Dziewczyna dotknęła swojej twarzy, aby się upewnić czy osoba stojąca przed nią w lustrze, to na pewno ona.

- Niesamowite. Nie ma mowy żeby ktoś zauważył moje podobieństwo do kobiecej mnie.

- Oczywiście, że nie Nathanie - powiedziała kobieta, a następnie poczochrała brązowe włosy Julie. - Zawsze chciałam wiedzieć, jak to jest mieć wnuka! - zaśmiała się.

~*~

- Nathan Mill? - zapytała Juliette. - Długo nad tym myślałaś czy po prostu przeczytałaś, to imię na opakowaniu płatków śniadaniowych?

Dziewczyna nie doczekała się jednak odpowiedzi, bo kobieta pociągnęła ją do kolejnego sklepu. Esy&Floresy, tak głosiła tabliczka.

Od ponad dwóch godzin Julie - w przebraniu oczywiście - i Elizabeth, robią zakupy na Pokątnej. Początkowe zainteresowanie dziewczyny przerodziło się w znużenie, a następnie w irytację. Kiedy jej babcia mówiła o szybkich zakupach, dziewczyna zapomniała upewnić się, co oznacza w języku Elizabeth: szybkie.

- Jeżeli masz zażalenia do tego imienia, zawsze możesz je zmienić – odparła kobieta, po czym rozglądając się dookoła, dodała: - Masz listę podręczników – wepchnęła kartkę w ręce dziewczyny – spotkamy się przy kasie.

Następnie zostawiła zagubioną dziewczynę w wejściu, a sama udała się w tylko jej znanym kierunku. Początkowe zdezorientowanie dziewczyny minęło, a ona ruszyła w kierunku regałów.

- Nienawidzę tego – warknęła pod nosem.

Kolejna godzina zleciała Julie na odnajdowaniu poszczególnych pozycji i odhaczaniu ich na liście. W duchu dziękowała babce za dodanie jej tych paru centymetrów. Dzięki temu łatwiej sięgało jej do wyższych półek. Przemierzając regały, zauważyła niską brunetkę niepotrafiącą dosięgnąć wysoko postawionej książki. Dziewczyna wahała się przez chwilę, a następnie podeszła do dziewczyny. Stanęła za nią i sięgnęła po wybraną pozycję.

- Hej, to moja książka! – krzyknęła zirytowana dziewczyna, a następnie odwróciła się w kierunku osoby, która zabrała jej lekturę sprzed nosa.

Zrobiła krok do tyłu zdając sobie sprawę jak blisko stał nieznajomy za nią. Następnie zadarła głowę do góry, aby móc zobaczyć twarz – jak zdążyła zauważyć – mężczyzny, stojącego naprzeciwko niej. Na twarz wypłynął jej lekki rumieniec.

Chłopak stojący za nią był bardzo przystojny. Przez chwilę przyglądała się jego błękitnym tęczówką i uroczo sterczącym włosom. Był wyższy od niej. Jednak nie tak bardzo jak reszta chłopaków, których poznała. Jego usta ułożyły się w delikatny uśmiech, jej zdaniem bardzo uwodzicielski uśmiech. Oczywiście go odwzajemniła i otworzyła usta, aby coś powiedzieć. Jednak zanim zdążyła cokolwiek z siebie wydusić, chłopak powiedział:

- Proszę. – A następnie prawie wepchnął jej tomiszcze do rąk i odszedł.

~*~

- Mamy już wszystko? – zapytała Julie. W duchu miała szczerą nadzieję, że odpowiedź brzmi: tak.

- Nie – odpowiedziała Elizabeth.

Cholera, pomyślała dziewczyna.

- Więc czego jeszcze mi brakuje? Mam książki, szaty, kociołek i nawet kota. Chociaż kompletnie nie wiem po co. – Dziewczyna spojrzała w kierunku klatki ze zwierzęciem, a następnie na swoje podrapane dłonie. – Nienawidzę kotów.

- A co się stało z: Jest taki kochany, słodki mały kiciuś; weźmy go! – zironizowała kobieta, po czym głośno się zaśmiała.

- Chwila słabości – mruknęła pod nosem. – A tak właściwie, to gdzie zniknęłaś tak nagle w księgarni? Czyżby tajemne spotkanie z o wiele młodszym od ciebie kochankiem? – Sugestywnie poruszała brwiami.

- Nie bądź śmieszny – odwarknęła. Wzięła zamach i walnęła reklamówką swoją rozmówczynię w ramię. Następnie podniosła siatkę tak, aby była dobrze widoczna. – Poszłam kupić książki, bardzo niezbędne mi do życia książki.

Zanim zdążyła opuścić rękę, dziewczyna chwyciła reklamówkę i wyciągnęła pierwszą książkę, która jej się nawinęła. Głośno przeczytała:

- Namiętne uniesienia. – Uniosła brew, po czym chwyciwszy kolejne powieści do rąk czytała dalej: - Kraina rozkoszy. Moc pożądania. Książki bez, których nie możesz żyć? – zapytała sceptycznie.

- Owszem – odparła, wyrywając z rąk Julie swoją własność. – Romanse; każda kobieta nie może bez nich żyć, wyobraź sobie. A tą serię lubię najbardziej.

- Nie wiem czy bardziej przeraża mnie to, że czytasz te książki. Czy to, że czytasz je z własnej woli.

Odpowiedzią na jej komentarz było kolejne uderzenie w ramię.

- To tutaj. – Zatrzymała się Elizabeth.

- Sklep z miotłami? – zapytała, spoglądając z zachwytem na najnowszy model miotły Nimbus 1500. – Chcesz kupić mi miotłę?  - Uśmiechnęła się szeroko w kierunku swojej babci.

- Nie – odpowiedziała. Uśmiech na ustach Julie zniknął. – Przyszłyśmy tylko popatrzeć na wystawę… Oczywiście, że chcę ci kupić miotłę!

- Dziękuję, dziękuję, dziękuję! – wykrzykiwała, obejmując Elizabeth coraz mocniej.

- Dobrze… już wystarczy! Udusisz mnie – powiedziała wyplątując się z objęć wnuczki. – Zaczekasz tutaj z zakupami, a ja idę ją kupić. – Wskazała na miotłę na wystawie.

Szeroki uśmiech na ustach Julie nie zniknął kiedy powiedziała: - Jasne! – A następnie zasalutowała.

- Nie mogę uwierzyć, że mnie na to namówiłyście! – Krzyk dziewczyny dotarł do uszu Juliette. – Potter czy nie możecie chociaż raz odpuścić sklepu z miotłami?

- Lily. – Usłyszała jęk chłopaka.

Jednak, to  nie chłopak wzbudził jej zainteresowanie, a dziewczyna. Obróciła się w kierunku, skąd dobiegały głosy.

- Lily – wyszeptała, wciąż oniemiała widokiem, który zastała.

W jej stronę z grupką znajomych szedł nikt inny jak, Lily Evans.