VI Rozdział: Rozdarta dusza.

- Będę tęsknić - powiedziała wprost do jej ucha, nie przejmując się, że przytulała ją zbyt mocno.

W tej chwili nie miało to znaczenia. Właśnie żegnała się z najbliższą jej osobą i ostoją, która sprawiła, że znalazła promień światła w mrocznych dniach życia. Nie mogła postąpić inaczej niż wzmocnić uścisk bardziej.

- Ja już tęsknię - odparła kobieta.

- Naprawdę?

- Oczywiście - odparła zdziwiona pytaniem wnuczki. - Pokój dla gości lśni czystością, a miałam taka nadzieję, że zdążę nakłonić cię do posprzątania strychu.

- Babciu? - krzyknęła oburzona, jednak po chwili parsknęła śmiechem. - Mogłam się spodziewać, że masz jakieś ukryte motywy.

- Dziecko dziwisz mi się? W tym domu od dawna nie było tak czystko. - Zaśmiała się, po czym spoważniała. Położyła dłoń na policzku dziewczyny, delikatnie go głaszcząc, dodała: - Również od dawna ten dom nie tętnił takim życiem. Wyprasowane firanki, to tylko dodatek.

Do oczu dziewczyny napłynęły łzy i przytuliła swoją babkę po raz kolejny tego dnia.

- Dobrze, wystarczy - powiedziała twardo. Chwyciła wnuczkę za ramiona i odsunęła od siebie. Zacięty wyraz twarzy dodawał jej powagi. - Musisz się pozbierać, chłopaki nie beczą i nie chodzą z zaczerwienionymi oczami. Możliwe, że Hogwart uchroni cię przed Voldemortem, ale nie przed ojczymem. Dlatego musisz być twarda i dać się złapać. Myśl, cokolwiek byś nie robiła, myśl przy tym i staraj się znaleźć jakieś wyjście z sytuacji oraz uważaj na siebie. - Do oczy kobiety również napłynęły łzy, a jej spojrzenie złagodniało. - Przede wszystkim pamiętaj o najważniejszym, kocham cię. 

~*~ 

 

- Gryffindor!

Głośny krzyk Tiary rozniósł się po Wielkiej Sali, a po chwili gromkie brawa rozległy się kiedy chłopak o brązowych włosach, zasiadł przy stole Gryfonów. Szczęśliwy z dokonanego przydziału spojrzał w kierunku kolegów, których poznał w trakcie podróży. Ci uśmiechnęli się do niego, na co on odpowiedział tym samym.

Szczęściarz, pomyślała dziewczyna.

Julie z lekką obawą spoglądała na pustą przestrzeń dookoła. Pod wpływem targających nią emocji nie zauważyła jak szybko minęła ceremonia przydziału. Nerwowo zerknęła w kierunku profesor McGonnagal, która zajęta była odnotowywaniem kolejnego nazwiska na liście. Ukradkiem spojrzała za siebie. Ciekawskie spojrzenia uczniów skierowane w jej plecy, wcale nie polepszały jej samopoczucia. Odetchnęła głośno w tym samym czasie, gdy profesor odczytała jej imię i nazwisko na głos. Na trzęsących się nogach dotarła do wyznaczonego miejsca, a następnie siłą woli powstrzymała się przed zaciśnięciem oczu, jak to robiło wielu pierwszaków.

Po chwili poczuła delikatny ciężar na swojej głowie, a w jej umyśle zapanowała dziwna pustka. Wszystkie myśli, zmartwienia i wątpliwości zniknęły, sprawiając że Julie poczuła się lekka i wolna. Stan w którym się znalazła mógłby trwać dla niej wieczność, nawet setki ciekawskich spojrzeń skierowanych w jej stronę przestały być tak uporczywe.

Proszę, proszę, proszę. Rozległ się zachrypnięty głos w jej głowie. Wyjątkowy przypadek o którym wspominał Dumbledore. Cóż... Nie powiem, twoja główka jest... hmm... ciekawym okazem. Jednak, to nie o to chodziło Albusowi. Dziewczyna przebrana za chłopaka. Z czymś podobnym nie miałem jeszcze okazji się spotkać. Ciało nie jest jedyną interesującą rzeczą. Tak skomplikowanej osoby nie przydzielałem już dawno.

Pomyślmy. Jesteś bystra i inteligentna, lojalna, a przyjaciele wiele dla ciebie znaczą. Arogancja, to bardzo Ślizgońska cecha, jednak nie sprawiłabyś komuś przykrości z premedytacją. Ranienie innych cię nie bawi, co jest takie Puchońskie. Chociaż nie... Twój umysł przewyższa nad innymi cechami. Zdecydowanie logiczne myślenie, analizowanie każdego postępowanie i pochłanianie wiedzy są dla ciebie ważne, czyż nie? Hmm... Gdzie by cię tu dać? Co powiesz na...

Julie przez jakiś czas siedziała skołowana, nie tyle co decyzją Tiary Przydziału, a samym monologiem przeprowadzonym w jej głowie. Uczucie lekkości zniknęło równie szbko, co nakrycie z jej głowy.  A ona udała się w kierunku stołu należącego do domu, który został jej przydzielony.
   Uczta trwała w najlepsze. Wiele pierwszaków rozmawiało o nadchodzących dniach oraz ekscytowało się pobytem w Hogwardzie. Paru z nich spoglądało z zaciekawieniem na sufit, który wcale sufitu nie przypominał. Głośne rozmowy i śmiechy wypełniały całość pomieszczenia, sprawiając że ogrom sali nie był tak przytłaczający i majestatyczny. Raczej przywodził na myśl duży pokój w którym rodzina zbiera się i wspomina stare dzieje.

   - Nathan Mill? - spokojny głos przywrócił dziewczynę do rzeczywistości.
   Spojrzała w kierunku osoby, która postanowiła się do niej odezwać.
   Jasno brązowe oczy spoglądały w jej kierunku ze znużeniem, a tego samego koloru włosy przedstawiające artystyczny nieład sprawiały, że chłopak wyglądał jakby właśnie wstał z łóżka. Siedział okrakiem na ławce, jedną ręką oparł się o stół podtrzymując głowę. Julie zauważyła jak niewiele brakowało aby łokieć chłopaka wylądował w półmisku z budyniem.
   Znudzony wyraz twarzy szatyna przybrał na sile, kiedy westchnął z irytacją i spojrzał w kierunku nowego ucznia.
   - Jesteś Nathan Mill czy nie? - zapytał po raz kolejny. - Resqwell kazał mi zając się nowym uczniem, niestety twoje imię umknęło mojej nieuwadze podczas jego paplaniny. Więc? Pozwolisz mi nie robić z siebie idioty i potwierdzisz swoją tożsamość?
   - Tak - wychrypiała Julie. - Znaczy się... - z roztargnieniem wytarła dłoń o szatę, po czym podała ją nowo przybyłemu - Nathan Mill, miło mi - uśmiechnęła się delikatnie. 
   Chłopak przez chwilę przyglądał się wyciągniętej dłoni, zupełnie jakby było to nadgryzione udko kurczaka, które miałby uścisnąć. Spojrzał ponownie na nowego ucznia jakby ten był niespełna rozumu, następnie nie odwzajemniając uśmiechu powiedział:
   - Taa... Nieważne. W każdym bądź razie masz się trzymać blisko mnie po skończonej uczcie i daruj sobie te uprzejmości. Będziemy ze sobą dzielić dormitorium, więc lepiej dla ciebie żebyś wiedział jak się zachowywać. A i pod koniec uczty czekam przed Wielką Salą. Wolałbym aby nie widziano nas razem jak wychodzimy. - Wstał od stołu, a następnie ruszył w kierunku drugiego końca stołu. Po paru krokach jednak przystanął i zwrócił się do Nathana: - Przy okazji, Ryan Heigl jestem.
   Tym razem już nie odwracając się za siebie, zaczął kierować się ku swojemu stałemu miejscu.
   To nie tak, że Ryan był złośliwy dla nowych uczniów. On po prostu jest niemiły dla każdego, a raczej jest zdania, ze bycie miłym i potulnym jest bezsensowne. Każdy człowiek jest jaki jest. Więc po co przybierać maski grzeczności? Aby komuś polepszyć samopoczucie? Dowartościować kogoś? Nie. Zadowalanie innych nie leżało w naturze Ryana Heigla. W sprawie tego dziwnego chłopaka nie miał zamiaru robić wyjątku.
   Krukoni lubią analizować, postępować logicznie i myślą zanim coś zrobią. Natham Mill właśnie złamał złotą zasadę uczniów należących do Ravenclaw'u działając impulsywnie. Nie miał w planach wstawania ze swojego miejsca i niczym mały, zagubiony szczeniak podążać za pewną rudowłosą Gryfonką. Jednak - stało się i z całą pewnością nie żałował podjętej decyzji.
   Stojąc przez przyjaciółką z dzieciństwa w korytarzu przed Wielką Salą, wpatrując się w jej duże, zielone oczy, spoglądające na nią z zaciekawieniem, Julie czuła się jak w domu. Nie tym który opuściła, aby ochronić własne życie, ale tym prawdziwym domem. Zupełnie jakby czas stanął w miejscu i wszystko wróciło do normy.
   Nie mogła powstrzymać szerokiego uśmiechu, który wypłynął na jej usta. Ciągle się uśmiechając powiedziała:
   - Hej.
   - Hej - odpowiedziała Lily. - Gratuluję przydziału - powiedziała z uśmiechem, a następnie chwyciła za niebiesko-brązowy krawat chłopaka i pociągnęła za niego delikatnie. - Wychodzi na to, że niezły z ciebie mądrala - uśmiechnęła się filuternie, po czym dodała: - chociaż nie wyglądasz.
   - A na kogo według ciebie wyglądam? - zapytał podchodząc do niej bliżej. W międzyczasie chwycił za rąbek krawata, który trzymała, następnie muskając jej dłoń wyswobodził go z jej uścisku. - Dobrze wyglądającego kretyna, a może uwodziciela łamiącego damskie serca? Hm?
   - Założę się, że już nie jedno serce złamałeś - wyszeptała w odpowiedzi, wpatrując się intensywnie w niebieskie tęczówki swojego rozmówcy.

Nie wiedziała co, ale coś przyciągało ją  do tego chłopaka. Zupełnie jakby łączyła ich nierozerwalna więź, której nie można przerwać. Przyciągali się, tylko że to nie miało nic wspólnego z pożądaniem. Owszem Nathan był przystojny, nie mogła temu zaprzeczyć, ale równocześnie miała wrażenie podczas rozmowy z nim, jakby znali się od dawna i łączyła ich wspólna przeszłość. Był bardziej jak brat, a raczej jak... siostra, jakkolwiek śmiesznie i irracjonalnie by to nie brzmiało. Lily Evans podczas przekomarzanek z Nathanem czuła się jakby robiła, to ze swoją siostrą. Nie czuła się skrępowana czy osaczona, jak to często bywało z innymi chłopakami. Czuła się swobodnie, a podobne odczucia towarzyszyły jej kiedy razem z Talą i Amber podczas ich słownych gierek.

Z zadumy wyrwał ją pogodny śmiech szatyna. Skonsternowana spojrzała na chłopaka, który widząc zażenowanie koleżanki odezwał się:

- Wybacz. Nie śmiałem się z ciebie. Chodzi o to, że... cóż. Ja i dziewczyny, raczej nie... Jakby to powiedzieć? - Z roztargnieniem poluźnił krawat. Wziął głęboki oddech jakby miał zaraz wygłosić długą mowę.

- Co? Jesteś prawiczkiem? - zapytała pół żartem, pół serio.

- Co?! - spanikowany spojrzał na nią z szeroko otwartymi oczyma, nie wiedząc co z siebie wydusić. Szybko jednak odzyskał rezon: - Nie! Znaczy się, tak! Nie, to znaczy... - przerwał nie wiedząc co powinien powiedzieć.

Niezręczną ciszę pomiędzy nimi przerwał śmiech rudowłosej. Lily śmiała się w najlepsze, a zażenowanie na twarzy chłopaka jedynie spotęgował jej dobry humor.

- Przeprasza - powiedziała pomiędzy spazmami chichotu. - Przepraszam - powtórzyła. - To było bardzo wredne z mojej strony, ale wyglądałeś tak poważnie. Po prostu nie mogłam się powstrzymać. - Tym razem uśmiechnęła się przyjaźnie.

- Wychodzi na to, że jesteśmy kwita - rzucił już swobodnym tonem, a następnie wyciągnął dłoń w kierunku dziewczyny. - Bez urazy?

- Bez urazy - potwierdziła, podając mu również swoją dłoń.

- Lily! - głos należący niewątpliwie do chłopaka przerwał panujący spokój.

W ich kierunku zmierzał nikt inny jak James Potter, a jego wyraz twarzy nie wyrażał zadowolenia.