V rozdział: Nowa twarz, stare wspomnienia.

- Jeżeli tak bardzo Ci zależy na tej miotle, to sobie ją kup! - warknęła rudowłosa.

- Evans ty chyba nie wiesz ile takie miotły kosztują - odpowiedział jej czarnowłosy chłopak.

- No ile, Black? Pięć galeonów?!

- Evans! Takie cudeńko jest warte więcej niż nędzne pięć galeonów! To będzie z... - Chłopak zaczął wyliczać na palcach, mrucząc niezrozumiałe słowa pod nosem. - Więcej niż pięć galeonów!

- Jesteś niemożliwy - mruknęła. - Czasami się zastanawiam czy udajesz kretyna, czy po prostu nim jesteś.

- Evans!

- Lily! - krzyknęła dziewczyna stojąca obok rudowłosej. - Ty też Syriuszu - spojrzała karcącą w kierunku chłopaka, po czym kontynuowała: - Czy nie możecie chociaż raz, raz, podczas naszego wakacyjnego wypadu się nie kłócić? Proszę was, to ostatni raz kiedy spotykamy się wszyscy razem, całą paczką. Możecie tego nie psuć? - Błagalnie spojrzała w kierunku dwójki jej przyjaciół. Widząc wahanie w ich oczach, wiedziała, że dopięła swego.

- Zgoda - powiedzieli oboje, a na dowód swojej zgody odwrócili się do siebie plecami.

- Chodź Łapo, sprawdzimy co James tak długo tam robi - powiedział chłopak o brązowych włosach. - Obawiam się, że w takim tempie nie zdążymy na pociąg do Hogwaru.

- Remus... ale pociąg przyjeżdża za dwa tygodnie - podsunęła nieśmiało niska brunetka, która swoje krótkie, kręcone włosy upięła spinką.

- No właśnie, to miałem na myśli - odpowiedział dziewczynie, a następnie nie zważając na protesty swojego przyjaciela, pociągnął go do sklepu z miotłami.

Julie od jakiegoś czasu przyglądała się grupce znajomych, stojących nieopodal. Nie zdziwił ją fakt iż Lily wciąż jest śliczna. Liczba piegów na jej twarzy wprawdzie zmalała, a odcień włosów już nie jest tak marchewkowy. Nie zmienia faktu, że dla niej pozostanie dalej Rudzielcem, takim samym jak za czasów dzieciństwa. Mimo zmiany wyglądu, dziewczynie nie uszło uwadze, że charakterek Evansówny pozostał bez zmian. Uśmiechnęła się z rozczuleniem, spoglądając na wciąż dąsającą się Lily.

Nadmierna uwaga jaką skierowała w stronę rudowłosej nie uszła uwadze jednej z dziewczyn, stojących obok rudowłosej. Drobna brunetka, z wielką spinką w kształcie kwiatu, wpiętą we włosy; obserwowała od jakiegoś czasu szatyna stojącego niedaleko. Po raz kolejny zauważyła swoimi blado-niebieskimi oczyma, że ten spogląda w kierunku jej przyjaciółki, przy tym się uśmiechając. Dyskretnie dźgnęła Evans, a gdy ta obróciła się w jej kierunku uniosła brwi.

- Widziałaś tego szatyna, który stoi obok wystawy - wyszeptała delikatnie wskazując głową, w kierunku tematu ich rozmów. - Co jakiś czas się na ciebie gapi.

- Kto się gapi? - prawie, że krzyknęła wysoka, w długich, prostych brązowych włosach dziewczyna. Niedyskretnie zaczęła rozglądać się po okolicy, po czym powiedziała nie ściszając swojego głosu: - Masz na myśli tego szatyna niedaleko?

- Amber!

- Gemma! - przedrzeźniała ją dziewczyna. 

- Dziewczyny! - krzyknęła Lily. - On ciągle się na nas patrzy - mruknęła. - Jak myślicie ile słyszał z naszych krzyków?

- Wszystko? - podsunęła brunetka. - W każdym razie wszystko, co powiedziała Amber.

- Ciii... - uciszyła ją szatynka, po czym dodała:  - Dalej się patrzy. Pewnie zauważył, że o nim gadamy.

- No co ty? - sarknęła Lily, zirytowana zachowaniem przyjaciółek. Przez większość czasu kocha te dziewczyny, jednak w niektórych sytuacjach ma ich dość, a nieodparta ochota aby je udusić wręcz ja rozpiera. W takich właśnie chwilach nazywa je: ciemnym duo. Zaśmiała się w duchu z powodu tego przezwiska oraz reakcji dziewczyn, gdy po raz pierwszy je tak nazwała. Od tego czasu już więcej nie wypowiedziała tych słów na głos, a przynajmniej nie wtedy, gdy obie były w pobliżu.

Spojrzała po raz kolejny w kierunku chłopaka, stojącego niedaleko. Nie wydawał się w tej chwili zainteresowany jej osobą. Można powiedzieć, że spoglądał w kierunku każdego, uważnie obserwując daną osobę, zupełnie jakby był na Pokątnej po raz pierwszy. Co było... bardzo możliwe.

- Dziewczyny? - zmarszczyła brwi, gryząc się ze swoimi myślami. - Widziałyście go już kiedyś?

- Nie - odpowiedziała Amber.

- Ja tak -  powiedziała niepewnie Gemma. Obie dziewczyny spojrzały w jej kierunku z uniesionymi brwiami. Brunetka westchnęła zrezygnowana i postanowiła kontynuować: - Byłam na Pokątnej przed czasem, więc wstąpiłam do Esów&Floresów. Ten chłopak również tam był; była tam również Emily Russin i wydawała się nim zainteresowana. On... wręcz przeciwnie, właściwie to nieźle ją spławił. - Miała ochotę zaśmiać się na wspomnienie sytuacji z księgarni.

- Żałuję, że tego nie widziałam - powiedziała Amber, nie ukrywała swojego podekscytowania całą sprawą. Najpierw jakiś nieznajomy, przystojny chłopak je obserwuje, a potem dowiaduje się, że spławił Emily Russin. Co jest wręcz... niemożliwe, bo Emily zawsze dostaje to czego chce, a przynajmniej dostawała. - Ciekawe czy... - przerwała widząc, że Evans zaczyna oddalać się od nich. - Lily?

- Zaraz wracam - rzuciła przez ramię, nawet się nie odwracając. Całą swoją uwagę skupiła na szatynie, który spoglądał na Evans z zaskoczeniem, ale również i niepokojem. 

Julie z zainteresowaniem śledziła poczynania Lily i jej przyjaciółek. Było to całkiem zabawne, do czasu gdy nie zobaczyła jak Ruda kieruje się w jej stronę. Ogarnęła ją fala strachu i paniki. Nie wiedziała jak ma się zachować, co mówić, a czego nie i co najważniejsze, była absolutnie przerażona faktem iż może zostać zdemaskowana. Wzięła głęboki wdech, mając nadzieję, że to ją jakoś uspokoi.

- Cześć. - Do uszu dziewczyny dotarł delikatny głos rudowłosej. Spojrzała w jej zielone oczy, a następnie delikatnie się uśmiechnęła.

- Hej - prawie, że wyszeptała te słowo. Zdając sobie sprawę jak żałośnie brzmiała, odchrząknęła i powiedziała: - Hej. - Tym razem jej głos nie zadrżał. - Mogę ci w czymś pomóc?

- Właściwie, to zastanawiam się nad czymś. - Chłopak uśmiechnął się zachęcająco. Nie wiedzieć czemu przez ten gest poczuła się pewniej i kontynuowała: - Chodzisz do Hogwaru? Nigdy wcześniej cię tu nie widziałam.

- Tak, to mój pierwszy rok - wypaliła Julie bez namysłu. Widząc uniesione brwi dziewczyny, zrozumiała jaką palnęła gafę. Postanowiła szybko się poprawić: - Mam na myśli szósty rok, ale po raz pierwszy w Hogwarcie. Pierwszy rok w ogóle w Hogwacie.

- Rozumiem - zaśmiała się Lily. Przez chwilę stali w milczeniu, pogrążeni w własnych myślach. Ruda spoglądała na chłopaka z zainteresowaniem. Wydawał się całkiem miły i... słodki. Zupełnie nie tak go sobie wyobrażała. Myślała raczej, że będzie pewnym siebie, flirciarzem o aroganckim nastawieniu; zupełnie jak Black. Ku jej zaskoczeniu, okazało się, że nie wszystkim dobrze wyglądającym facetom uderza woda sodowa do głowy. 

- Wiesz... - zaczął szatyn - przepraszam za to gapienie się. Pewnie wyszedłem na niezłego dziwaka. Chodzi o to, że wydawałaś się skądś znajoma i... nie myśl sobie proszę, że staram się ciebie poderwać tym żałosnym tekstem. Wiem, że wielu chłopaków tak robi. Ja naprawę... mam wrażenie, że skądś cię znam. 

Lily przez chwilę przyglądała się chłopakowi. Coś w tonie jego głosy było podejrzane; te ciągłe wahanie... Zupełnie jakby starał się dobierać słowa, tak aby nie wymsknęło mu się nic przypadkiem. I jego oczy... tak, one szczególnie zwróciły jej uwagę; duże, niebieskie patrzące na nią z niepokojem. Było w nich coś znajomego i przywoływały wspomnienia... tak dawno zapomniane. Nie wiedziała jak i kiedy, ale czuła, że może ufać temu chłopakowi. Zupełnie jakby jej podświadomość wiedziała kim jest, jednak ukrywała to gdzieś głęboko; wysyłała jedynie niewyraźne sygnały, wskazówki. Gdyby nie one pewnie odeszłaby bez słowa, rzucając na odchodnym krótkie, cześć. Jednak pojawiły się, a Lily wyciągnęła dłoń w kierunku chłopaka, przyjaźnie się uśmiechając.

- Jestem Lily Evans - powiedziała ciągle się uśmiechając. Czując dotyk dłoni chłopaka, przeszedł ją dreszcz wzdłuż kręgosłupa, a potem nastał błogi spokój. Burza panująca w jej wnętrzu, uspokoiła się. Wiedziała, że może mu zaufać. Czuła to.

- Nathan Mill - powiedział, odwzajemniając uścisk jej dłoni.

- Mam wrażenie, że to będzie bardzo dobra znajomość Nathanie - stwierdziła rudowłosa.

- Tak, ja również - przytaknął.

~*~

- Julie! - krzyk kobiety rozniósł się po całym domostwie. - Jak mogłaś być taka lekkomyślna?!

- Przepraszam - powiedziała skruszona dziewczyna. - Po prostu... kiedy podeszła, nie mogłam tak po prostu jej spławić. Była moją najlepsza przyjaciółką, którą zostawiłam.

- I myślisz, że teraz odkupisz swoje winy? Zaczynając przyjaźń od nowa? 

- Nie... tak, nie wiem - powiedziała, była kompletnie zagubiona. Rozmowa z babcią dała jej wiele do myślenia. Cała ta sytuacja i znajomość z Lily już nie wydawała jej się tak cudowna. Fakt, cieszyła się, że może odzyskać przyjaciółkę. Jednak równocześnie narażając sama siebie na zdemaskowanie. Evansówna była kiedyś bardzo bliską jej osobą, niewykluczone iż uda jej się wywęszyć, że coś z nią jest nie tak. Prędzej czy później Lily dowie się prawdy, a ona straci bezpieczną kryjówkę i narazi nie tylko siebie, ale i również innych na niebezpieczeństwo.

- Julie - Elizabeth spuściła z tonu widząc podłamaną wnuczkę. Zaczesała jej blond loki za ucho i uśmiechnęła się delikatnie. - Już dobrze, co się stało, to się nie odstanie. Teraz idź już spać, musisz być wyczerpana. 

Dziewczyna pokiwała głową, nic jednak nie mówiąc. Kiedy kobieta miała już wychodzić z pokoju, postanowiła się odezwać:

- Dziękuję... za wszystko - uśmiechnęła się z wdzięcznością.

- Nie ma za co kochanie - odpowiedziała kobieta. - A teraz idź już spać; dobranoc.

- Dobranoc.